Verlies is een ervaring die we allen op een dag zullen kennen. Het is een stilte die klinkt in de echo van alles wat ooit was, een leegte die zich uitstrekt in de tijd... Rouw is het pad dat we moeten bewandelen, wanneer we afscheid nemen van iets of iemand die belangrijk voor ons was. Het is een reis die vaak diep gaat, waarbij we onszelf en de wereld opnieuw leren kennen.
In rouw is er verdriet. Ook ruimte voor herinneringen, voor de momenten die we koesteren, voor alles wat we hebben geleerd en gedeeld. Het is niet alleen een tijd van pijn, maar ook van waardering voor wat we hadden. Het is ok om je kwetsbaar te voelen, om je verdriet te laten stromen als een rivier die zijn weg zoekt door een berglandschap. In die momenten van kwetsbaarheid ontdekken we vaak de kracht die we niet wisten dat we hadden.
Verlies leert ons dat niets voor altijd is, maar dat wat we hebben ervaren en gedeeld een onuitwisbare indruk achterlaat. De liefde die we gaven en ontvingen blijft, zelfs als de fysieke aanwezigheid verdwijnt. En rouw leert ons dat het goed is om te voelen, om te rouwen, om te helen op onze eigen tijd, op onze eigen manier.
In de stilte van het verlies kunnen we de diepere lagen van onszelf ontdekken. We vinden kracht in de herinneringen, in de liefde die niet verdwijnt. We leren dat het niet de tijd is die geneest, maar de liefde die we blijven geven en ontvangen. Want verlies mag dan onomkeerbaar zijn, de impact van wat we hebben gedeeld is dat niet!